Slingeren voor beginners

Jullie zullen ondertussen al wel weten dat ik doodgraag mensen observeer. Waar ze over spreken, wat ze doen, hoe de verhoudingen onderling liggen. Heerlijk vind ik het! Soms voel ik met ze mee, soms zucht ik eens diep en denk ik: hou je eens met nuttigere dingen bezig! Maar over het algemeen hou ik er van om gewoon te kijken en om de echte belangrijke dingen in me op te nemen. Soms blijven er verhalen hangen, al weet ik niet waarom. Misschien omdat ze me raken op de een of de andere manier, of misschien omdat ik krampachtig vasthoud aan tijden van weleer. Zo zal ik nooit of te nimmer het voorval met Liesje vergeten.

Liesje was een klein, lief meisje, maar wilde altijd maar met de jongens meespelen. Deels omdat ze met poppen spelen wat saai vond, maar ook vooral omdat ze vaak met haar grote broer wilde meespelen. Ze keek naar hem op, dat kon je wel zien. Nu, op een zonnige dag hadden de jongens er niets beter op gevonden dan naar het bos te komen om wat te trainen. Ze hadden namelijk hun eigen legertje opgericht en moesten dus dringend op trainingskamp. Ze hadden allerlei klim, klauter en sluipoefeningen bedacht, en waar konden ze die beter oefenen dan in het bos, alwaar de vijand zich verschool? Liesje, dapper als ze was, wou de pret niet missen. Ze was ook lid van het leger, als ik me niet vergis was ze zelfs onderluitenant. Ze straalde met trots, ook al wist ze helemaal niet wat het inhield (ik ook niet trouwens). Wat wel duidelijk was, was dat Liesje alle klauter-, klim-, en sluipoefeningen als eerste mocht uitproberen. De jongens gaven haar de instructies en zij moest ze uitvoeren. Vastberaden als ze was, gaf ze het beste van zichzelf. Sluipen door de modder, in bomen klimmen en er weer uitspringen, niets was te veel voor haar. Tot ze echter bij de laatste oefening van de dag kwamen. De jongens hadden een stuk touw vastgebonden aan een van mijn takken. De oefening was van op een van mijn lagere takken het touw te grijpen, te zwieren (waardoor je een stukje over het vijvertje ging) en dan je laten vallen en weg sluipen. Liesje was op dat moment al tamelijk moe. Ik voelde hoe haar beentjes trilden toen ze op mijn laagste tak stonden. Ze greep het touw vast, zette zich af, zwierde over het vijvertje, maar durfde het touw niet te lossen. In volle vaart smakte ze met haar rug tegen een betonnen paaltje dat verscholen naast mij stond. De jongens gierden het uit van het lachen, terwijl Liesje verbijsterd om zich heen keek. De klap had haar duidelijk geen deugd gedaan.

‘Komaan Liesje, een echte onderluitenant laat zich niet zomaar doen. Klim terug de boom in, grijp het touw en probeer nog een keer!’ beval haar broer. Uitgeput, maar toch niet van plan zich te laten kennen, klom Liesje terug in me. En weer ging het mis, weer smakte ze in volle vaart tegen het paaltje. De jongens lagen weer dubbel, nu zelfs nog meer dan de eerste keer. ‘Kieke! Ge wist toch dat er een paaltje stond. Laat dan toch los!’ schaterde een van de jongens. Liesje probeerde het nog een paar keer, maar durfde het touw nooit te lossen, waardoor ze keer op keer tegen de paal aan smakte. Na zeven keer geprobeerd te hebben, gaf ze er de brui aan en barstte in tranen uit.

‘Ik vind een leger maar iets stoms, en jongens nog veel stommer,’ riep ze tussen de tranen door en huilend rende ze uit het zicht van de jongens die nog steeds in een deuk lagen.