De stilte, daar kan ik vaak enorm van genieten. Lekker rustig, geen lawaai, geen gedoe, heerlijk! Mensen schijnen het er vaak moeilijker mee te hebben. Het gebeurt vaak dat twee mensen passeren en het over iets hebben dat zo banaal is, dat ik denk: is het niet beter van te zwijgen en te genieten? Nee, dat kunnen ze niet. Ze praten liever, ook al is het dan over niets. Persoonlijk vind ik niets zo hatelijk als dat. Ze vullen de stilte omdat ze het niet aankunnen, hun hoofd zit vol lawaai waar ze niet naar willen luisteren, dus kwetteren ze er zelf op los om het lawaai te overstemmen.
Gelukkig zijn niet alle mensen zo. Staf, bijvoorbeeld, is een man van uiterst weinig woorden. Geboren en getogen hier, ken ik hem nu toch al zowat een kleine eeuw. Een heerlijk eerlijke man die geniet van de stilte en nooit een woord teveel zegt. Als je hem tegenkomt in het bos en je vraagt hem hoe het met hem gaat, zal hij altijd zeggen: ‘Goed, bedankt.’ Want beleefd is hij wel, die Staf. Voor de spraakzame mensen onder jullie, jullie zouden over jezelf beginnen, zeggen hoe het met je gaat, zonder dat Staf er achter gevraagd heeft. De minder spraakzamen zouden zich wat onwennig voelen. Staf vraagt immers nooit iets aan anderen, hij wil z’n neus niet in andermans zaken steken. Je zou dan kunnen denken dat hij je niet graag heeft, maar dat klopt niet. Staf is gewoon niet zo’n prater, zeker niet tegen mensen. Als hij alleen is, hoor ik hem soms wel eens mompelen dat het leven een strijd is, tot hij weer iemand ziet, z’n glimlach opzet en gelooft dat alles goed is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten