Het wordt weer herfst. Tijd dus om te bezinnen en
daarna los te laten. Bezinnen doe ik dan over de afgelopen zomer. Dat hij al
bij al genomen nog niet zo slecht was. Ik heb menig dag staan puffen van de
warmte en heb danig veel water uit de grond opgezogen, om zo te kunnen groeien.
Nu komt dan weer de tijd om het allemaal los te laten. Bladeren en vruchtjes,
het is goed geweest, ga nu maar. Er afscheid van nemen om het de kans te geven
om op zichzelf te groeien.
Ja, de herfst doet me duidelijk nadenken. Het zou
misschien ook niet zo slecht zijn, mochten de mensen dat ook ieder jaar doen.
Een dag per jaar waarin ze hun eigen zijn overschouwen, afstand doen van de
dingen die ze niet meer nodig hebben, om zo zichzelf verder te kunnen
ontplooien. Geloof me, ik weet dat het niet makkelijk is om afscheid te nemen,
maar je leert er zoveel uit… Zo vind ik het erg schrijnend om te zien hoe
Chantal hier wekelijks voorbij me wandelt. Enkele jaren geleden heeft haar
toenmalige vriend haar verlaten voor iemand anders. Chantal kon het niet
verkroppen. Ze passeerde hier dagelijks met rooddoorlopen ogen, licht gesnik en
ze zag er zelfs wat grauw uit. Vaak hoorde ik haar ook mompelen dat ze hem
terug wou. Ze kon of wou zich niet verzoenen met het feit dat hij weg was en
het maakte haar diep ongelukkig. Jammer genoeg is het nog steeds zo. Hoewel
haar ex ondertussen gelukkig getrouwd is met die andere vrouw, hoopt Chantal
nog steeds dat hij terugkomt. En dat maakt me droef. Mocht ze er nu eens rustig
een dag over kunnen bezinnen, zou het haar dan geen nieuwe inzichten opleveren?
En zij is maar 1 van de vele gevallen die ik hier
zie passeren die wel eens nood zouden kunnen hebben aan zo’n bezinningsdag. Waarom
niet meteen gaan voor een Wereldbezinningsdag? 24u lang integraal bezinnen. Wie
weet tot welke waarheden de mensheid dan zou komen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten