De vier zonen van Mon Melk

Ik ben er niet zeker van of het nu maar gewoon een gevoel is van me, of een vaststaand feit, maar het lijkt wel of er vroeger veel meer dorpsfiguren rondliepen dan nu. Vroeger was bijna iedereen een dorpsfiguur en iedereen had ook wel een bijnaam. Kale Charles, Rappe Jakke, Maria Schoen, Zotte Jef en ga zo maar door. Zelfs kinderen hadden bijnamen. Zo was er Mager Markske, de oudste van de vier zonen van Mon Melk.

Nu, Markske kon dan wel mager zijn, hij was altijd de jongen met een visie en omdat hij de oudste was, kreeg hij z’n broers altijd mee in het realiseren van zijn wilde plannen. Hun tuin grensde aan het bos waar ik sta, dus zag ik ze er vaak spelen. Ravotten in het bos was wat de twee jongsten (Bang Brechtje en Kleine Yves) het liefst deden.

Mager Markske ontgroeide die fase echter snel en vond dat het tijd werd om iets te verwezenlijken. Duiven melken, ja, dat leek hem wel iets. Op een dag legde hij het plan voor aan z’n broers, die er op het eerste zicht weinig zin in leken te hebben. Toen echter bleek dat ze voor de duiven een hok mochten bouwen, werd het al een pak interessanter. Stevige takken werden verzameld, ze vonden zelfs een houten plaat die als deur kon dienen. De echte uitdaging was echter het dak.

‘Golfplaten,’ zo stelde Markske, ‘dat is was we nodig hebben.’

‘Maar hoe geraken we daar aan?’ vroeg Lange Jan.

‘We gaan ze halen bij Stalen Jef. Kleine Yves, gij pakt 1000 frank uit ons moeder haar portefeuille en ge brengt die naar mij, ok?’

Kleine Yves knikte met blinkende oogjes, hij hield wel van een portie kattenkwaad.

‘Is dat niet een beetje stelen?’ vroeg Bang Brechtje.

‘Tuurlijk niet, zonder golfplaten vliegen de duiven toch weg, slimmeke, en ons doel is om de duiven te melken. Als we die melk dan kunnen verkopen, geven we zo stilaan moeder haar geld terug.’

Het leek mij een zeer sterk plan van Mager Markske, ontstonden zo immers niet alle grote bedrijven in de mensenwereld?

Maar blijkbaar klopte er iets niet in zijn redenering. Toen Mon Melk en z’n vrouw er achter kwamen dat hun belhamels zomaar 1000 frank hadden genomen om golfplaten mee te kopen, zwaaide er heel wat rond hun oren. De golfplaten werden van het ‘hok’ gehaald en weer verkocht, maar tot op de dag van vandaag, heb ik nog steeds zicht op een hoopje takken die de misplaatste logica van Mager Markske representeren.