Bij vele bomen is het steeds maar de ambitie van hogerop te geraken. Hoe hoger je immers bent in een bos, des te meer licht vang je op en des te beter je je in je vel voelt. Het hogerop geraken an sich is nooit een doel geweest voor mij. Ik denk dat ik het slimmer gespeeld heb. Niet alleen in de hoogte, maar ook in de breedte kan je groeien om zo meer licht op te vangen. Zo ben ik opgegroeid, onder het motto: ‘Kijk verder dan je takken lang zijn’. Niet de zogenaamde ‘of-of’, maar de verbredende ‘en-en’. Dat maakt me ook zo volledig als boom, denk ik. Dat is wat me onderscheidt van alle andere bomen (dat plus het feit dat ik een blog heb, uiteraard).
Ik heb, by the way, opgevangen dat jullie vooral de pittige details willen horen. Uiteraard wil ik m’n lezers geven wat ze vragen, doch wil ik mezelf ervoor behoeden van niet de plaatselijke ‘Dag Allemaal’ te worden. Tot zulk een niveau afdalen zou m’n eigenwaarde danig doen dalen. Maar goed, ik ben ook maar ’n boom en zo nu en dan is het toch eens fijn om rond te spuien wat ik weet over de mensen van het dorp. Hoewel het niet altijd makkelijk is om de conversaties te volgen.
Zo ving ik gisteren nog een conversatie op tussen twee bejaarde vrouwtjes en die ging als volgt:
‘Ja, want dat is toch die van Peeters, he?’
‘Van Peeters hier achter den hoek? Of van die van Peeters daar waar vroeger den bakker was?’
‘Nee, ni van den bakker daar. Volgens mij Peeters daar aan de Sparrendreef.’
‘Da zou me verbazen, want die heeft geen kinderen. Ge bedoelt toch die Peeters die met die van Van Hasselt getrouwd is he?’
Om maar aan te geven dat het niet altijd makkelijk is voor een boom om te verstaan over wie het nu juist gaat. Ben er ook niet achter gekomen om welke Peeters het nu juist ging, al zou het me niet verbazen, mocht het een zekere J. Peeters geweest zijn, aangezien dat nogal ‘ne kerel’ is waar je goed mee kan lachen.
Een pientere kerel ook, die J. Iemand die ook verder kijkt dan zijn neus lang is, een beetje zoals ik dus. Ik heb hem zien groeien. Als kind al, kwam hij hier in het bos spelen, samen met zijn neef. Ze koersten dan op hun veel te kleine fietsjes door het bos, maakten er een spel van om ter hardste te slippen met hun achterwiel en daagden elkander uit om kikkers uit de vijver te vissen en deze op te blazen met een rietje. Ze zijn er echter nooit in geslaagd om er eentje te laten ontploffen, tot hun grote spijt! Wat ik ook zo leuk vond aan J., was dat ik hem eigenlijk nooit uit het oog verloren ben. Hij is altijd naar het bos blijven komen. Op z’n veertiende voelde hij zich nog steeds niet te oud om te spelen en toen hij zijn eerste liefje had, bracht hij haar meteen mee naar het bos voor een wandeling. Uiteraard liet hij toen de kikkers voor wat ze waren, hoewel ik aan hem kon zien dat hij het er moeilijk mee had. Dat vond ik zeer vertederend. Ik zag hem opgroeien, maar kon ook zien dat het kind in hem nooit zou weggaan en dat soort van opgroeien vind ik net zo verrijkend als mijn drie dimensionale groei. Kinderen zijn tenslotte vaak zoveel slimmer dan de grote mensen. Hun spontaneïteit vind ik altijd hartverwarmend en hun logica sluitend. Combineer dat met het verantwoordelijkheidsgevoel en het geweten van een volwassene, et voila, de ideale mens! Ja, echt, ik zal niet snel in mijn bladeren laten kijken, maar naar mijn gevoel is J. Peeters een voorbeeldmens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten