Een heftige week

Als jullie het eventjes toestaan, ga ik het vandaag voornamelijk over mezelf hebben. Zie je, ik heb een nogal zware week achter de rug. De wind die stormachtig hard op ons heeft ingebeukt, heeft een spoor van vernieling nagelaten: het hele park ligt bezaaid met afgescheurde takken en twijgjes. Het is een vreemde sensatie, zo’n tak die zomaar van je afgerukt wordt. Het is niet zoals bladeren in de herfst, want weet je, dat voel je aankomen. Je weet wat er gaat komen, je voelt dat je minder water opneemt en je weet ook dat je eerstdaags dan je bladeren zal moeten afgeven. Er gaat een soort van psychologische voorbereiding aan vooraf. Nee, leuk is het nooit, maar het is deel van het leven.

Zo’n tak die van je wordt afgerukt, daarentegen, doet veel meer pijn. In een onverwachte windhoos, voel je dan plots een stekende pijn en dan weet je: ja, die ben ik kwijt, voor goed. Bladeren komen ook iedere lente weer terug, takken daarentegen vergt meer tijd en ze veranderen ook je complete uitzicht.

Ja, zo stormachtige dagen, het doet iets met een boom…

Uiteraard ben ik zeer dankbaar van het wederom overleefd te hebben. Uit goede bron heb ik immers vernomen dat m’n Brusselse vriend Dikke Eugene het niet gehaald heeft, jammer genoeg. Dat is een echte zonde. Zo stevig dat hij was…

Het stemt een boom in ieder geval tot nadenken. Want wat is er eigenlijk zeker in’t leven? Niets, absoluut niets, aangezien het leven zelf de grootste onzekerheid is in het leven. Vandaag sta je nog mooi en statig te genieten van de zon, maar wie weet word je morgen bruutweg omver geblazen en is het gedaan. Al wat overblijft is een spoor van vernieling en een trieste aanblik.

En zoals het dan gaat in het leven, geldt ook hier dan weer het principe van dood en brood, want straks komen de mannen van de gemeente in hun oranje fluopakken en hun broeken op half zeven. Op hun gemakje ruimen ze dan alles op, terwijl ze elkander de loef proberen af te steken met het strafste verhaal te vertellen.

Pas dan zal ik beseffen: ‘Juist, ja, het leven gaat gewoon verder.’ Want hoe sterk de wind dan ook al aan ons mag schudden, wat ons niet kapot maakt, maakt ons sterker!